Bij Nederlandstalige muziek zijn we toch altijd een beetje aandachtiger en ook kritischer dan bij het evalueren van al die Engelstalige platen die we hier voor het schrijven van een recensie krijgen aangeboden. Met die ingesteldheid begonnen we te luisteren naar het album “We Zijn Thuis” van een Vlaamse groep die zich ‘Nonkel Tony’ heeft genoemd, naar de naam van een overleden oom die directeur was van de muziekschool in Deinze en die de leadzanger van deze formatie piano leerde spelen.

Het blijkt hier om een Antwerps kwartet te gaan dat zich op het brengen van goede traditionele Nederlandstalige kleinkunst heeft toegelegd. De zangpartijen worden waargenomen door de van televisie bekende acteur en regisseur Hans Van Cauwenberghe, die ook het schrijven van de teksten en de muziek voor zijn rekening neemt. Hij wordt vocaal bijgestaan door zangeres Yao Issifou, een uit het Afrikaanse land Togo afkomstige moeder van vijf kinderen die zich in Antwerpen heeft gevestigd en er bezig is met cultuur, dans en zang en die er politiek actief is als integratiespecialist voor de SP.A.

De twee andere permanente bandleden van ‘Nonkel Tony’ zijn jazzpianist Antoon Offeciers en de Brusselse bassist Otto Kint, maar voor de opname van het album werden ook drummer Karel De Backer en gitarist Geert Hellings in de studio gehaald. Zoals in het begin al aangehaald is, worden we bij een dergelijke plaat haast gedwongen om aandachtig naar de songteksten te luisteren en die zijn op dit album van een hoogstaande kwaliteit. Ze gaan effectief over soms maatschappelijk heel belangrijke en relevante onderwerpen of over dingen die de gewone mensen in hun dagelijks bestaan bezig houden en die voor warmte en ontroering bij hen zorgen.

Vooraan op de tracklijst van dit album staat de eerste single “Thuis” (zie video). In dit genre zijn er in Vlaanderen niet zoveel artiesten actief. Je komt al snel uit bij mensen als Johan Verminnen, Raymond van het Groenewoud of Bart Peeters; derhalve is ‘Nonkel Tony’ een waardevolle aanvulling. Een paar songs op “We Zijn Thuis” worden in duetvorm gebracht en dat is verrijkend voor de sound van de groep. Dat is ondermeer het geval bij de nummers “Warmmmoes” waarin een heus koor meezingt, “Blijf Bij Uw Gevoel” en “Een Iemand (Nonkel Tony)”. Zangeres Yoa Issifou neemt het vocale voortouw bij het liedje “Ou Est Tu Mon Amour” en in het als “Togolese Traditional” genaamde lied.

Hans Van Cauwenberghe neemt de leadzang alleen voor zijn rekening in de meeste liedjes op deze plaat. Daarvan onthouden we vooral “Alles Met Liefde Doen”, “Ik Wil Nu Wel”, “Nooit Meer”, het vrolijke “Linda”, het swingende “Dikke Miserie”, het aan Raymond van het Groenewoud schatplichtige chachacha-dansnummer “Den Tak” en het als iets van Guido Belcanto klinkende liedje “Vuur”.

Dit is vooral een heel leuke plaat, maar als we hier toch één puntje van kritiek mogen geven, dan is het wel dat er voor een zogeheten Nederlandstalige plaat toch wel heel wat Antwerpse dialectische woorden in de songs te horen zijn en dat is iets dat meteen opvalt bij al die mensen die in Vlaanderen op de parking van Antwerpen naar deze muziek zullen gaan luisteren.

(valsam)